اسحاق سميجو
ٻه نظم، ٻه غزل
گدلا چنڊ
هي ڦاٽل ڪپڙا، مُنهن ميرا،
هي نيل ڪنول ڄڻ نالين جا.
هي گدلا چنڊ نصيبن جا،
جي سڏجن ڇورا ٻالين جا.
هي گندا ۽ بدبوُءِ ڀريل،
هي ڪوجها، اڀرا، هڙٻاٺيون.
هر روز جهنگن مان ميڙن ٿا،
پنهنجيءَ چِتا جي لئه ڪاٺيون.
بي نُور جهانن پاليا هِن،
بي رنگ زمانن پِرڀايا.
هي فطرت جا ناجائز پُٽ،
گمنام خدا جا همسايا.
هي چنڊ کِڙن جي گٽرن ۾،
هي تارا ماريل گردش جا.
هي ساوا صحرا خواهش جا،
ڇاڇوليل ساگر لرزش جا.
هي خواب لهن رانديڪن جا،
۽ کيڏن راتيون تارن سان.
ٿو موت به جنهن سان رِيس ڪري،
سا ننڊ سمهن فوٽ پاٿن سان.
هي دوست شهر جي ڪتن جا،
۽ ويري ڪُل سپاهين جا.
هي پلجن باسي ٽُڪرن تي،
۽ سوچن سپنا محلن جا.
هي تهذيبن تي داغ سهي،
پر آهن هي معصوم خدا.
هي ٺُڪرايل، هي اُڇلايل،
هي چيڀاٽيل، مغموم خدا.
تون ، مان ته رهون ٿا جنت ۾،
هي دوزخ چوڙن، پائن ٿا.
چُپ چاپ مرن ٿا ڍيرن تي،
تاريخ سڄي شرمائن ٿا.
سنڌ
اياز!
جا سنڌ تو ٻُڌائي،
اها ته آهي خيال هڪڙو
اها ته ڪائي پري قصي جي
اها ته شايد مثال هڪڙو
اها ته شاعر جو ڪرشمو آ
اها ته تنهنجو ڪمال هڪڙو!
هتي ته آهي مٽي مٿن ۾
هتي ته بدحال حال هڪڙو
گهٽي گهٽي ٿي نصيب روئي
نگر نگر ۾ دجال هڪڙو
اسان ته سکڻي ڏٺي تباهي
اسان ته پاتو زوال هڪڙو!
اياز!
جا سنڌ تو ٻُڌائي،
اها ته آهي خيال هڪڙو!
غزل
انڌيري کي هٽائڻ لئه بتي ٻاريان،
يا پنهنجو پاڻ پائڻ لئه بتي ٻاريان!
ڇِڄي اوندهه کان جِي سگهنديون الائي نه،
اکين کي آزمائڻ لئه بتي ٻاريان!
ته ڏسجي روشنيءَ جي رُت لڳي ڪيئن ٿي،
ڪڏهن منظر مَٽائڻ لئه بتي ٻاريان!
ڪڏهن ويهي ڏسان توکي اڪيلي ۾،
اندر جي گگهه گهٽائڻ لئه بتي ٻاريان!
¯
سماعت ۾ عطر اوتي ڇڏي ٿو،
سُڳنڌن مان ٺهيل آواز هڪڙو.
اکين کي ڪوڙ جي عادت نه هئي، سو،
سلي ويٺيون شهر سان راز هڪڙو.
رنگيني، روشني، خوشبو رُسي وئي،
جڏهن کان دوست ٿيو ناراض هڪڙو.
شهيدِ حُسن هئاسين، اڄ به آهيون،
وڃايوسين نه هي اعجاز هڪڙو،
وطن تنهنجي مٽي اوڍي سُتاسين،
اهوئي کوڙ آ اعزاز هڪڙو.
ٻه نظم، ٻه غزل
گدلا چنڊ
هي ڦاٽل ڪپڙا، مُنهن ميرا،
هي نيل ڪنول ڄڻ نالين جا.
هي گدلا چنڊ نصيبن جا،
جي سڏجن ڇورا ٻالين جا.
هي گندا ۽ بدبوُءِ ڀريل،
هي ڪوجها، اڀرا، هڙٻاٺيون.
هر روز جهنگن مان ميڙن ٿا،
پنهنجيءَ چِتا جي لئه ڪاٺيون.
بي نُور جهانن پاليا هِن،
بي رنگ زمانن پِرڀايا.
هي فطرت جا ناجائز پُٽ،
گمنام خدا جا همسايا.
هي چنڊ کِڙن جي گٽرن ۾،
هي تارا ماريل گردش جا.
هي ساوا صحرا خواهش جا،
ڇاڇوليل ساگر لرزش جا.
هي خواب لهن رانديڪن جا،
۽ کيڏن راتيون تارن سان.
ٿو موت به جنهن سان رِيس ڪري،
سا ننڊ سمهن فوٽ پاٿن سان.
هي دوست شهر جي ڪتن جا،
۽ ويري ڪُل سپاهين جا.
هي پلجن باسي ٽُڪرن تي،
۽ سوچن سپنا محلن جا.
هي تهذيبن تي داغ سهي،
پر آهن هي معصوم خدا.
هي ٺُڪرايل، هي اُڇلايل،
هي چيڀاٽيل، مغموم خدا.
تون ، مان ته رهون ٿا جنت ۾،
هي دوزخ چوڙن، پائن ٿا.
چُپ چاپ مرن ٿا ڍيرن تي،
تاريخ سڄي شرمائن ٿا.
سنڌ
اياز!
جا سنڌ تو ٻُڌائي،
اها ته آهي خيال هڪڙو
اها ته ڪائي پري قصي جي
اها ته شايد مثال هڪڙو
اها ته شاعر جو ڪرشمو آ
اها ته تنهنجو ڪمال هڪڙو!
هتي ته آهي مٽي مٿن ۾
هتي ته بدحال حال هڪڙو
گهٽي گهٽي ٿي نصيب روئي
نگر نگر ۾ دجال هڪڙو
اسان ته سکڻي ڏٺي تباهي
اسان ته پاتو زوال هڪڙو!
اياز!
جا سنڌ تو ٻُڌائي،
اها ته آهي خيال هڪڙو!
غزل
انڌيري کي هٽائڻ لئه بتي ٻاريان،
يا پنهنجو پاڻ پائڻ لئه بتي ٻاريان!
ڇِڄي اوندهه کان جِي سگهنديون الائي نه،
اکين کي آزمائڻ لئه بتي ٻاريان!
ته ڏسجي روشنيءَ جي رُت لڳي ڪيئن ٿي،
ڪڏهن منظر مَٽائڻ لئه بتي ٻاريان!
ڪڏهن ويهي ڏسان توکي اڪيلي ۾،
اندر جي گگهه گهٽائڻ لئه بتي ٻاريان!
¯
سماعت ۾ عطر اوتي ڇڏي ٿو،
سُڳنڌن مان ٺهيل آواز هڪڙو.
اکين کي ڪوڙ جي عادت نه هئي، سو،
سلي ويٺيون شهر سان راز هڪڙو.
رنگيني، روشني، خوشبو رُسي وئي،
جڏهن کان دوست ٿيو ناراض هڪڙو.
شهيدِ حُسن هئاسين، اڄ به آهيون،
وڃايوسين نه هي اعجاز هڪڙو،
وطن تنهنجي مٽي اوڍي سُتاسين،
اهوئي کوڙ آ اعزاز هڪڙو.
No comments:
Post a Comment